Van passie naar professionaliteit
Het begin
Mijn pad met paarden begon bij de vraag: ‘Mama mag ik op paardrijden?”. Waarop ik het, waarschijnlijk herkenbare, antwoord kreeg: “Pas als je vier bent”.
Mijn eerste ritje was op een pony die mijn vader van de paardenmarkt had gehaald, dat “stond leuk in de wei” volgens hem. Mijn eerste ritje was dus ook in de armen van mijn vader op die pony. Daar zat ik dan, als klein meisje, ik was gelijk besmet met het paardenvirus.
Mijn vader fokte een paar pony’s met een kennis van hem. Deze liepen bij ons in de wei, maar hij had er verder geen verstand van. Toen ik eindelijk vier was mocht ik op de manege gaan lessen. Mijn vader bracht toen die pony’s naar de manege om in te laten rijden, zodat ik daar op de pony’s kon rijden. Van de drie pony’s was er maar één geschikt voor kinderen en zijn de rest dus verkocht. Dit was Sientje mijn lieve pony die ik nog steeds heb en waar ik alles op heb geleerd.
Toen ik wat ouder werd mocht Sientje eindelijk mee naar huis! We reden eindeloze buitenritten, sprongen zelfgebouwde hindernissen en beleefden de leukste pony-avonturen. Gewoon lol met je knol, zoals veel mensen hun ponytijd waarschijnlijk herinneren. Ik werd helaas te groot voor haar, maar ze is wel gebleven en ik oefen nu veel therapieën op haar!
Het was mijn verjaardag en mijn ouders zeiden: “Kijk is naar buiten”. Daar kwam een trailer aan met een oude grote pony, die had mijn vader van een oude buurman gekregen. Met hem heb ik ook veel lol beleefd en mocht ik zelfstandig op pad. Uiteindelijk ging hij met pensioen en werd het tijd voor de overstap naar de paarden.
Mijn eerste echte paard was een jonge KWPN-merrie van Jazz. Ik was jong en enthousiast en dacht dat ik het allemaal wel aankon. Ze was extreem gevoelig, snel bang en raakte makkelijk in paniek. Ze steigerde veel en hoewel ik niet dacht dat dat normaal was, ben ik me ook niet direct gaan verdiepen in waar dat gedrag vandaan kon komen. Mij werd aangeraden om haar met bijzet strak te zetten, dan zou ze wel luisteren. Na dat twee keer aankijken was ik gelukkig zo eigenwijs om daar niet meer naar te luisteren. Uiteindelijk ben ik haar toch medisch gaan laten onderzoeken. Toen bleek dat ze cornage had en is ze is uiteindelijk ingeslapen.
Mijn eerste eigen paard
Daarna kocht ik mijn eerste eigen paard, een onbeleerde driejarige ruin. Ik dacht dat ik dat zelf wel kon en wilde niet teveel uitgeven aan een paard. Ik was altijd alleen thuis bezig met de paarden, zonder hulp en mensen met kennis. Ik verdiepte me in grondwerk en gedrag en kreeg hem zover dat ik zonder zadel en met neckrope kon rijden. Alleen de galop ging niet, daarbij ging hij meteen steigeren. Ik liet hem behandelen door een osteopaat en schakelde ik een ‘cowboy’ uit de buurt in, die veel ervaring had met het inrijden van sportpaarden. Maar zelfs hij durfde er niet op. Ik zei dan ga ik er wel op! Ging goed, tot de galop toen viel ik er weer keihard af. Dat was de druppel. Mijn ouders zeiden dat ik hem moest verkopen “anders eindig je in een rolstoeltje”.
Hoop kosten, weinig kennis
Na even geen paard te hebben gehad, miste ik het toch wel heel erg. Dus ik ging op zoek naar een braaf en simpel paard, eentje waarmee ik weer kon genieten. Toen kwam mijn lieve Wiebe op mijn pad, dit is nog steeds mijn huidige paard.
Het liep alleen wéér anders dan gehoopt, hij kreeg meerdere keren koliek. Ik werd angstig omdat ik continu dacht dat er iets mis was. Dat zorgde voor veel stress en ik verloor mijn plezier in het paarden houden. Ik kreeg te maken met verschillende experts, dierenartsen die allemaal een ander advies of een andere oorzaak gaven (ook zelfs binnen dezelfde kliniek), de revalidatie therapeut en mijn instructrice. Iedereen gaf een ander advies en bij mij ontbrak de kennis.
Je herkent het misschien wel: je doet je best, betaalt je suf, maar je weet nog steeds niet wat het probleem is.
Passie professioneel maken!
Ik was net klaar met mijn logistiek opleiding. Ik voelde dat ik iets met mijn passie moest doen en besloot: dan leer ik het zelf wel. Via de website van mijn eigen revalidatie therapeut kwam ik terecht bij de Hippo Sofia Academie. Ik wilde eigenlijk de tweejarige opleiding osteopathie volgen, maar die bleek gestopt. Toch wilde ik graag zelf meer kennis op doen. Dus begon ik aan de vierjarige opleiding tot volleerd revalidatie therapeut.
Sindsdien is mijn hele kijk op leren veranderd. Ik kijk uit naar elke lesdag, leer enorm veel over therapieën en begrijp nu ook echt de medische basis van het paard. Ik geniet weer enorm van mijn hobby en kan niet wachten om nog veel meer te leren!
Ik ben niet meer afhankelijk van tegenstrijdige adviezen – ik snap zelf wat er gebeurt.